W przedszkolu nauczyłem się większości z tego, co rzeczywiście mi było w życiu potrzebne, tzn.: jak żyć, co w życiu robić, jak postępować. Nauczyłem się mianowicie, żeby wszystkim się dzielić. Nie oszukiwać w grze. Nie bić innych. Odkładać zabawki tam, skąd je wziąłem. Sprzątać po sobie. Nie brać cudzych rzeczy. Przeprosić, jeśli kogoś skrzywdziłem. Myć ręce przed jedzeniem. Prowadzić spokojny żywot. Trochę się pouczyć, trochę pomyśleć, narysować, namalować i podpisać, codziennie tańczyć i przeplatać zabawę pracą.

…życzę, abyście doznały w sposób szczególny miłości Waszych rodziców, Waszych braci i sióstr i całej rodziny. Niech ta miłość, właśnie dzięki Wam, drodzy chłopcy i dziewczęta, rozszerzy się na Wasze otoczenia i na cały świat. Niech ta miłość dotrze do wszystkich, którzy jej szczególnie potrzebują: zwłaszcza do cierpiących i zapomnianych. Dziecko jest najpiękniejszym darem dla rodziny, dla narodu.

Miłość zaczyna się w domu.
Dlatego tak ważna jest rodzinna modlitwa. Jeśli razem będziecie się modlić – pozostaniecie razem, będziecie wzajemnie darzyć się miłością, jaką Bóg obdarza każdą i każdego z Was. Dzieci trzeba uczyć modlitwy, a Rodzice powinni modlić się razem z Dziećmi.

Dzięki modlitwie nasze serca stają się czyste i szlachetne.
Czyste serce może widzieć Boga, może mówić do Boga
i dostrzegać miłość Boga w innych ludziach.

Kto wpuszcza Chrystusa, nie traci nic, absolutnie nic z tego,
co czyni życie wolnym, pięknym i wielkim.

Tylko w tej przyjaźni otwierają się na oścież drzwi życia. Tylko w tej przyjaźni rzeczywiście otwierają się wielkie możliwości Człowieka.

Nie znam większej radości nad tę, kiedy słyszę, że dzieci moje postępują zgodnie z prawdą.

Szanuj każdego Człowieka, bo Chrystus w nim żyje.
Bądź wrażliwy na drugiego Człowieka, Twojego brata, siostrę.

Wszystkie prawa dziecka zawierają się w prawie do bycia kochanym: dlatego społeczeństwo nie może twierdzić, że chroni dziecko, otacza je opieką i wspomaga jego rozwój, jeśli podejmując te działania nie uświadomi sobie na nowo, że ma obowiązek kochać dziecko.

Troska o dziecko, jeszcze przed jego narodzeniem, od pierwszej chwili poczęcia, a potem w latach dziecięcych i młodzieńczych, jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka.

Wychowanie to droga w tę samą stronę. Iść w tę samą stronę, to dążyć wspólnie ku jakiemuś celowi. Gdy w taką drogę wybiera się DUŻY i MAŁY, DUŻY wskazuje kierunek, pomaga by MAŁY nie zabłądził, uczy, jakie buty zabrać na wyprawę. Czasem zachęca, czasem wspiera, a czasem zachwyca się nie tylko widokami, ale i świeżym spojrzeniem MAŁEGO. MAŁY, jak to mały, czasem się dąsa i ucieka, czasem przechwala, a czasem mocno trzyma dającą mu poczucie bezpieczeństwa rękę DUŻEGO. Wychowanie to wędrówka w tym samym kierunku. Wychowawca i wychowanek zmierzają razem ku najpiękniejszym ludzkim wartościom.

Miłości, miłości, siostry moje. Nazaret i niemiłość nie mogą mieć ze sobą nic wspólnego.

Mamy jeden cel, jedno zadanie: wspólnie dążyć do Pana Jezusa i Jego miłości.

Uczułam się tak szczęśliwa, że jestem dzieckiem Najświętszej Rodziny. Mam taką opiekę, taki wzór: Pana Jezusa, Najświętszą Maryję Pannę i świętego Józefa.